Een nieuwe start in Seroei (vervolg)

En weer terug in Seroei

Begin december kreeg ik te horen dat ik mijn mondelinge examen goed heb gedaan en met ingang van 1 januari 1962, tot Inspecteur van Politie 2de klas zou worden benoemd. Het is dus niet verkeerd geweest om die uitdaging voor mijn vertrek naar Sorong aan te nemen. Thuis vertelde ik dit als een soort verrassing aan Antoy. En ze kon het amper geloven dat in een halfjaar tijd met 2 rangen omhoog was geschoten sinds ik met haar trouwde.

Medio december werd er weer een beroep op de mobiele eenheid gedaan. HPB en de Politie in Seroei vroegen versterking aan om de rust en veiligheid in die regio te handhaven. En zodoende moest de Mobiele eenheid er  weer op uit trekken. Maar voor mij was deze opdracht heel bijzonder. Terwijl mijn manschappen met de boot naar Seroei werden overgevaren, mocht Antoy samen met mij met de plane naar Seroei vliegen. Deze opdracht was voor de mobiele groep een showvertoning. De bedoeling was, dat wij daar de bevolking lieten zien dat wij een speciale eenheid van de politie zijn, die ervoor getraind zijn om ook hard te kunnen optreden als het moet. Aan onze bewapening bij het exerceren door de straten, merkten zij, dat die anders was dan die van de plaatselijke politie. Ook de wijze van optreden en ons gedrag tijdens de wijkrondes was anders. Als eenheid waren wij dit keer tijdelijk in Seroei gedetacheerd en daarom mocht Antoy met mij mee. Tijdens ons verblijf in Seroei logeerden wij in de passangrahan. Eigenlijk tot ergernis van vader Ban Tong. Als aan hem had gelegen, hadden wij bij hem thuis gelogeerd. Maar dat wou ik juist niet en verzon een smoesje dat het tegen de regels was.

Ik moet er wel bij zeggen, dat de dienst Antoy een speciale behandeling gaf. Want toen ik naar Sorong moest, ging zij ook op kosten van de politie met de plane naar haar ouders in Seroei. Ook haar terugreis werd betaald. Maar dat was niet de eerste keer dat het gebeurde. Ook als ik langer als een week op stap moest, mocht zij op kosten van de politie richting haar ouders gaan. En dat gaf mij ook een prettig gevoel, dat bij de politie mijn directe superieuren goed voor haar zorgen.

De viering van oud en Nieuwjaar werd in de ambtswoning van HPB gehouden in Seroei. Alle plaatselijke diensthoofden en hun echtgenotes zijn daar aanwezig. Ook Antoy en ik waren daar uitgenodigd. Enkele bekenden keken hun ogen uit, dat wij daar aanwezig zijn. Dat hadden zij echt niet verwacht. Want voorheen behoorde ik in Seroei niet tot de elite, als er wat bij HPB thuis gevierd werd. Toen we na het proosten stonden te praten, kwam een agent aan Detachementcommandant Bram Tahaparij melden dat er een patrouille van de mobiele politie in kampong Baroe, waarschuwingschoten had gelost op een menigte oproerkraaiers. Om geen paniek te zaaien, werd ik geroepen om na te gaan wat er eigenlijk precies in kampong Baroe gaande was. Nadat ik Antoy eerst thuis had gebracht ging ik op onderzoek uit. Het bleek dat een groep oproerkraaiers de 4 agenten probeerden te stangen door stenen naar hen te gooien. Omdat het donker was, kunnen de agenten niet zien wie die mannen waren. En daarom hebben zij na die mannen te hebben gesommeerd, drie waarschuwingsschoten gelost. één geluk was, dat niemand van de agenten door die stenen is geraakt. Ik zou niet willen weten, als één van mijn agenten gewond zou zijn geraakt, wat er dan was gebeurd. Vooral omdat mijn jongens echt fanatiek waren. Toen zij in Sorong die infiltranten overmeesterden heb ik ze ook in bedwang moeten houden. Maar ja, als commandant moet ik af en toe ook de andere kant kunnen opkijken. Want tenslotte heb ik ze opgeleid.

Toen ik geüniformeerd met IvP.2 distinctieven op 1 januari 1962 bij mijn schoonouders kwam en mijn schoonvader met het nieuwe jaar geluk wenste, keek hij mij met grote ogen aan. Wijzend op mijn distinctieven vroeg hij mij of ik werkelijk Inspecteur van Politie ben geworden. Hij kon het amper geloven dat ik sinds ik getrouwd was 2 keren achter elkaar was bevorderd. De hele familie blij en trots natuurlijk.

De volgende middag, kreeg ik een bericht binnen, dat ik samen met Antoy, met de eerst volgende gelegenheid naar Biak moest terugkeren, terwijl mijn agenten nog een poosje in Seroei moesten blijven. Wat precies de reden was, wist ik niet. En dus vlogen wij op 3 januari met de beaver naar Biak. Op het ACAP kantoor kreeg ik toen te horen, dat ik op 6 januari 1962 met spoed naar Waren zou moeten en de functie van Sub Detachementcommandant op mij moest nemen. De reden is, dat de Sub Detachementcommandant van Waren met verlof naar Nederland was vertrokken en het Sub Detachement geen leider meer had. Ik vond het wel sneu, dat mijn jongens van de mobiele politie hier niets vanaf wisten.

Reacties op dit artikel via het forum