Een nieuwe start in Seroei (vervolg)

Waren is mijn volgende standplaats

Vanuit Biak vertrokken wij met de Karossa richting Seroei om van daaruit met een Gouvernementsvaartuig door naar Waren te varen. Toen wij voor anker gingen in Seroei, ging ik snel van boord om mijn ex agenten op te zoeken. Doch deze waren dezelfde morgen met de boot richting Biak vertrokken. Voor mij was het een teleurstelling dat ik geen afscheid van ze had kunnen nemen. En hen ook niet had kunnen bedanken voor de fijne samenwerking.

Diezelfde middag werden wij met het gouvernementsvaartuig naar Waren gevaren. Daar werden wij door de Onderafdelingshoofd, Adjunct Administrateur Blok verwelkomd. In het voormalige huis van mijn voorganger zochten wij ons onderkomen. Gelukkig was het huis schoon achtergelaten. Omdat wij alleen het nodige van onze huisraad bij ons hadden, moesten wij ons de eerste dagen behelpen om het thuis zo gezellig mogelijk te maken. Het was een hele klim om bij dat huis te komen. Vierentwintig treden omhoog telde het pad, voordat je bij het huis kwam. Goed voor de conditie.

Voor Antoy is het even wennen om in een gehucht als Waren te wonen. Want Waren was echt een gat zoals Wasior in het begin was. Alleen zagen de huizen er beter uit. Maar voor de rest was er niets te beleven. De familie Blok en wij zijn daar de enige Europeanen. En in de kampong verder op, was er een klein Chinese winkeltje waar wij onze levensmiddelen konden kopen. Veel soeps was het niet. De Politiekazerne zag er redelijk uit. Het was van planken opgetrokken en stond op betonnen palen boven de grond. Waarom alle huizen in Waren op palen waren gebouwd, kan ik geen antwoord op geven. Zelfs ons huis dat op een heuvel stond, was op palen gebouwd. Jammer dat ik die foto van ons huis in Waren kwijt ben. Maar een foto van het terrein waarop dat huis staat heb ik gelukkig nog.

Die twee jongens die hier staan werkten bij ons. Dat huis links onder achter die boom staat laag. Terwijl die twee jongens bij ons op het erf staan.

Nadat ik mij daar op het Sub Detachement had geïnstalleerd, heb ik direct maatregelen genomen en kleine veranderingen aangebracht. Voor mij was het weer van vooraf beginnen zoals ik in Wasior begon. Beginnen met het aanleggen van een kleine tuin voor groenten. Dag patrouilles uitsturen en die combineren met jagen voor het vlees. Maar aangezien de omstandigheden en terrein gesteldheid daar ingewikkelder was, lukte het jagen niet altijd. En dus kregen de manschappen en hun gezinnen daar niet altijd verse groenten en vlees, waar zij recht op hebben. En daarom heb ik toen met goedvinden van het moeder Detachement Seroei een kantine opgezet. Daar konden agenten hun levensmiddelen tegen een lagere prijs dan in de Chinese winkel kopen. De goederen nam ik bij mijn schoonvader af in Seroei die ze mij tegen inkoopprijs levert.  En daarom kon ik die goederen met een klein winstje goedkoper verhandelen. Hoewel de kantine speciaal voor de agenten was bedoeld, liet ik ook toe dat de bemanning van de scheepvaart en bestuursbeambten daar goederen kopen. Een slimme Politieagent 2de klas waarvan ik zijn naam niet meer weet, heb als kantinebeheerder aangesteld. En ik moet bekennen dat hij het echt goed deed. Pa.1. Raubaba, die vanuit Wasior in Waren was geplaatst, was mijn woordvoerder en wist gelukkig zijn collega’s te overtuigen dat ik streng ben maar op sociaal gebied altijd voor ze klaar sta. Vandaar dat het voor mij eenvoudig was om het oude systeem van werken te veranderen.

Alleen thuis zijn vond Antoy niet prettig. Vooral als ik op patrouille moest. Daarom ging ze dan ook geregeld naar Seroei. Ik kon haar situatie best indenken. Omdat ons huis direct aan het bos grensde, gebeurde het geregeld dat wurgslangen van diverse lengten de bijgebouwen van ons huis opzoeken om zich in de badkamer, keuken en schuur schuil te houden. Als je ’s avonds naar het toilet moet, is het aangeraden om de petromax of staaflantaarn mee te nemen om het vertrek bij te lichten. Ook de kippenren was een geliefde plaats waar ze graag naar toe gingen. Als de kippen begonnen te kakelen was het altijd raak, dat er een slang was. Voor mij een teken dat ik snel moest handelen om hem met één schot te vellen voordat hij mijn kippen verslond.

De hele omgeving van ons erf en het struikgewas achter het huis richting bos, heb ik door die twee jongens laten kortwieken. Ook de ananasplantage heb ik door de agenten van onkruid laten ontdoen. Toen dat gebeurd was, kregen wij ook minder bezoek van dat ongedierte. Want naast die slangen liepen daar ook grote ratten rond, waar slangen ook op jagen. De Inheemse bevolking noemt die ratten babi tanah en ze worden door hen als zij ze vangen ook opgepeuzeld.

Omdat er in Waren alleen een polikliniek was die door een Inheemse Verpleger bemand werd, stuurde ik Antoy voor de komende bevalling naar Seroei. Daar was een ziekenhuis aanwezig, dat goed bemand was met kundig personeel. Eind april zou ze uitgeteld zijn. En daarom heb ik haar voor alle zekerheid een maand eerder naar haar ouders gestuurd. Bij haar vertrek heb ik haar een briefje meegegeven met daarin bedachte namen. Voor een meisje had ik de namen Sunny en Sabine opgeschreven. En voor een jongen de naam Raphaël. Het zijn letters uit de familienaam Ramaekers.

Reacties op dit artikel via het forum