van Sorong bezegeld, want Sorong was een typisch oliecentrum. Olieactiviteit bestond er in de Vogelkop reeds voor de oorlog, maar de bombardementen van de Japanners richtten grote verwoestingen aan en pas na de oorlog, toen de exploratie en exploitatie op veel grotere schaal werden hervat, begon Sorong te groeien. Het groeide met en door de olie, uitsluitend door de olie. In het top jaar werd er uit Sorong een half miljoen ton ruwe aardolie geëxporteerd voor een waarde van 26,4 miljoen gulden. Dat was zeven jaar geleden, in 1954. De NNGPM had toen tweehonderdzestig employés en vijfenveertighonderd arbeiders in dienst. Toen men vorig jaar met de geleidelijke liquidatie begon, bedroeg de uitvoer van ruwe olie nog slechts 248.000 ton met een waarde van 12,4 miljoen gulden en dat die neergaande tendens versneld doorzet, blijkt wel uit de gepubliceerde cijfers voor het eerste halfjaar 1961, toen er voor slechts 3,4 miljoen gulden aan ruwe olie werd afgevoerd. Als de tweede helft van 1961 niet gunstiger is -en dat is weinig waarschijnlijk-zou men voor dit jaar ruw berekend nog slechts een kwart bereiken van de productie van 1954. Dergelijke cijfers klinken bijzonder somber voor heel Nieuw-Guinea, zeker wanneer ze een maatschappij betreffen, die eens een budget had, dat groter was dan dat van heel Nieuw-Guinea bij elkaar!Maar in de lokale sfeer van Sorong wordt deze geleidelijke liquidatie veel directer gevoeld, veelpersoonlijker ondergaan. Daar is het drama van de olie alleen maar triest en ontzaglijk deprimerend.