Morning Star - officële vlag van West Papua

 

Welkom
Verantwoording
Fotogalerij
Handige Links
Reageer
Gastenboek
De Judas-kus
NieuwGuinea in media
Prikbord
Bezoekersbijdragen
Disclaimer



 


  naar vorige pagina naar volgende pagina

Annemarie Pook - Reisverslag West-Papua - 2018

 

Vertrek Amsterdam 30/4
Aankomst Jakarta 1-5-2018 07:30uur
Vertrek Jakarta 1-5-2018 23:00 uur
Aankomst Biak 2-5-2018 7:00uur
Vertrek naar Hollandia 5-5-2018
Aankomst Hollandia 5-5-2018
Vertrek naar Sentani 8-5-2018
Vertrek naar Wamena 11-5-2018
Vertrek naar Bali 12/5

De reden voor onze reis van mijn man Gijs en mij was het terugkijken naar waar ik gewoond had van 1 mei 1960 tot september 1962.
Ik zei al jaren, als ik in de gelegenheid ben dan ga ik mijn verleden bezoeken.
Ik had geen plan ging er blanco heen.
Om mijn 60e verjaardag te vieren kwam het ervan.

1 jaar van tevoren had ik een reisbureau opdracht gegeven om onze reis te organiseren. Dat deed ik omdat ik wel dacht dat er wat formaliteiten aan te pas zouden komen en ook wist ik niet hoe het er politiek aan toe zou gaan. Nu weet ik dat het wel makkelijk zelf te regelen is.
In iedere geval wilde ik de reis maken die wij in 1960 ook hebben gemaakt.

Het avontuur in 1960 begon met het gezin bestaande uit, mijn vader, moeder en mijn 2 oudere zusjes van 5 en 3 jaar oud. Ik was 2 jaar. De reden van het avontuur is mij nooit verteld. Vader ging werken bij de landsdrukkerij in Hollandia.
Ik wil nog wel vermelden dat wij in 1960 met 5 personen gingen en met 4 terug kwamen. Mijn moeder is in Hollandia verongelukt en daar begraven. Tot aan zijn dood heeft mijn vader er nooit meer over gesproken en de rest van de familie in Nederland verboden om dat ook te doen. Die tragedie was niet de reden van mijn reis naar Papua, maar dat werd het uiteindelijk wel.

De reis duurde totaal 28 dagen waarvan 12 dagen op Papua en de rest op Bali. Daar zult u niks van lezen, want dat was een vakantie zoals velen hem maken.
Van de 12 dagen zijn wij 3 dagen op Biak geweest. En omdat we er toch waren 4 dagen in Wamena. Wamena de hoogste vallei van de wereld. Ik had wel de opdracht gegeven aan het reisbureau, geen varkentjes doden en geen oorlogje spelen. Ik wilde echt wat van de natuur zien daar en wandelen.

Dit verslag is geen toeristisch verslag, maar een reis verslag geschreven vanuit mijn beleving. Ik weet niet wat ik uit het verleden heb onthouden of dat ik het weet van de foto's die ik heb. Als de lezer achtergrondinformatie wil over de plaatsen waar wij geweest zijn kan je heel gemakkelijk de plaats of streek opzoeken via google. Tot zover, nu de reis.

Dinsdag 2 mei 2018

Aankomst Jakarta terminal 3. Heel groot, weinig mensen. Het is 7.30. Koffers gaan door naar Biak. We hebben een overnachtingskoffertje voor de stop over in het transfer hotel terminal 2. Daar stond al iemand klaar om ons naar het transferhotel te brengen. We waren er binnen 15 minuten. Daar het in Nederland nacht is zijn we toch even gaan slapen. In het hotel ontbeten. Om 19.00 uur weer opgehaald en naar terminal 3 gebracht voor vertrek om 21.00 uur naar Biak.
Ondanks dat we al veel gereisd hebben is het toch spannend deze keer. Tussen stop in Sulawesi. Alleen op het vliegveld.

Woensdag 2 mei 2018
Op woensdagmorgen vroeg kwamen wij op Biak airport aan. Eén start en landingsbaan. Koffers en dozen werden met de hand door een luikje in de ontvangsthal gezet. Veel mensen met dozen. Later zou blijken dat veel mensen dozen gebruiken, omdat zij geen geld hebben voor koffers, dus een prima oplossing zo. Het had geregend. Het was net licht en wat verdwaald staan we in de ontvangsthal te kijken of de taxi er al stond. Wij waren de enige blanken, maar niemand keek ons raar aan, tenminste zo leek het. We zouden opgehaald worden door de gids (zo was het allemaal geregeld in Nederland, maar na een uur wachten geen gids. Men vroeg ons uiteindelijk wat wij wilden en wij zeiden dat we opgehaald zouden worden, door gids Bennie om ons naar het hotel te brengen. Welk hotel vroegen ze, het Asana Biak hotel. Oh zei men dat is daar. Het was aan de overkant van de straat, dus konden zo met de bagage ernaartoe lopen.
We werden in de lobby opgewacht door de hotelmanager en konden gelijk aan het ontbijt.

Uitzicht over de oceaan is adembenemend. Erg sober en dat zou zo blijven in Biak. Er zijn geen toeristen, wel een crew van Garuda. Dat zou gedurende ons verblijf steeds zo zijn: een komen en gaan van piloten en stewardessen. Het hotel was sinds ons vertrek in 1962 haast nog niks veranderd en zeer sober. Ik wilde graag naar dit hotel omdat ik nog een bagage voucherhad uit 1960 met bestemming Biak. Anders zou ik niet geweten hebben dat wij op de heenreis hier zijn geweest. Het hotel dateert uit 1953. Echt koloniaal. De lobby en het zwembad zijn erg mooi, maar de rest is vergane glorie. De kamers zijn van hout en erg gehorig. De wasbak is slecht schoongehouden. En dan de vliegtuigen, die komen om een uur of 5,6. De vertrekkende gasten zijn dan al met de rolkoffers over het houten balkon naar de vertrekhal gelopen en later komen de nieuwe gasten al weer langs met de rolkoffers. Maar voor de locals is het pas echt erg. Die hebben de vliegtuigen in hen achtertuin landen en stijgen.

Na wat gerust te hebben werd er aan de deur geklopt en stond de gids voor de deur met de chauffeur van de komende dagen. De smoesjes waren niet van de lucht waarom de heren er niet waren, maar we waren moe, en dachten morgen gaan we op pad, dan is het belangrijk om er op tijd te zijn. De gids sprak redelijk Nederlands, dat had hij van zijn vader geleerd vertelde hij. De chauffeur sprak goed Engels, het zou later blijken dat hij in Japan had gewoond. Om 11.00 even gewandeld met de gids, die kwamen wij toevallig tegen. Kregen een rondleiding door de kampong. Het is een straat met aan weerszijde de huizen. Aan de achterkant is de start en landingsbaan. Als er een vliegtuig arriveert gaat er een hoornsignaal en dan kunnen de mensen van de landingsbaan af, want er wordt gefietst gespeeld en gewandeld. Het was bloedheet en even een ijskoffie op het vliegveld gedronken. Iedereen schijnt elkaar te kennen.

Tussen de middag de eerste Indische maaltijd genuttigd in het hotel, want er is verder niks in de buurt. Het was zozo. Er is een conferentie in het hotel en er traden kinderen op in tradionele kledij. Toen zij ons in het vizier kregen werden we besprongen voor selfies. Lekker toegelaten.

Tegen 18.00 uur aangekleed malariaproof en met de taxi naar de stad. Het was een busje zo oud. De rit duurde een kwartiertje. Er waren geen gewone winkels wel een soort markt waar ze telefoons, kleding, schoenen verkochten. En wat groente-, fruit- en viskramen. En een paar banken met pinautomaten.
Toen we wat vertwijfeld stonden te kijken waar een warung of restaurant was, werden we aangesproken door een jonge vrouw met een kind aan de arm, die vroeg wat we zochten. Een restaurant zeiden wij. Ging ze even nadenken, telefoon checken, toe zei ze: ik breng jullie. Ze hield een taxi aan en bracht ons naar het andere eind van de stad. Het was westers en Indisch. Zij rekende de taxi af (geen sprake van dat wij betaalden) en ging met ons mee naar binnen in het restaurant. Wij eten en zij met het kind geduldig wachten. Wilde wel een cola van ons aannemen. Na het eten weer in het taxibusje, haar onderweg afgezet en naar het hotel. Toen we het aan de gids vertelde, zei hij dat jonge mensen graag Engels willen praten en het fijn vinden. Wat een gast vrijheid, wij voelden ons toch wat ongemakkelijk.

Donderdag 3 mei

We waren al vroeg wakker. Om ongeveer 6. 00 gaat er al een vliegtuig, dus de crew gaat om 5.00 al uit de kamer. Dan de sirene dat het vliegtuig er aan komt. En het tijdsverschil helpt ook niet. Ontbijt in een keetje vanwege de conferentie. Om 9.00 kwam de gids met de chauffeur. Eerst lunch gehaald bij een bakker. Zag er net zo uit als de bakker in Nederland. Allerlei broodjes, gebak koeken enz. enz. Ze verkopen ook blikjes en flesjes drinken. Onderweg zagen we veel huizen uit de Nederlandse tijd. Er is sinds wij er weg zijn gegaan nooit meer wat aangedaan en toch wonen er mensen. Veel protestantse kerken en af en toe een moskee. Ook een hangaar van de KLM, helemaal vervallen. Straten zijn slecht en geen verlichting in de avond. Winkels zijn aan de buitenkant dicht, je ziet niet wat er te koop is.

Toen naar de Japanse grot. Op Biak is veel gevochten in de Tweede Wereldoorlog. De Japanners hadden er een belangrijke basis en er waren zeer veel militairen gestationeerd. Een deel van hun activiteiten vond ondergronds plaats en dat kunt u nog enigszins zien bij de Japanse grot. Ooit was hier onder andere een hospitaal, en tunnels verbonden dit met andere grotten. Het is een beetje spookachtige plaats. Een Amerikaanse bom heeft het dak van de grot doorboord en er zijn vele soldaten omgekomen. Met een trap kon je erin. Het stikte er van de vleermuizen. Verder niks te zien, alleen het gruwelijke verhaal dat er veel Japanse soldaten de dood vonden, tijdens het bombardement van de grot. Er komen nog wel eens Japanners een bezoek brengen aan de grot omdat zij hier een dierbare hadden verloren. Maar net als bij de Nederlanders die op Biak hadden gewerkt en geleefd hadden, worden dat er steeds minder.

De omgeving was prachtig. Soort regenwoud met veel mos. Verder langs mooie dorpjes en strandjes, maar geen mens te zien. Aan de kant van de weg was een gedenkteken van het verongelukte vliegtuig op 16 juli 1957. Vlak na het opstijgen verongelukte een Lockheed Super Constellation van KLM. Daarbij laten 58 van de 68 passagiers en bemanningsleden het leven. Daar is ook een boek over geschreven genaamd De vlucht van een paradijsvogel. Toen naar een marktje in Bosnik. Veel vis en fruit. Als de mensen horen dat we uit Nederland komen kijken ze oprecht blij. Dat zien we overal waar we komen in West Papua. De mensen van de eilandjes voor de kust proberen ook hun kunstnijverheid te verkopen. Zoals gedurende heel deze reis koop ik snuisterijen, sieraden en ander vlijtig huiswerk om de mensen te steunen. Alleen laat ik de hoofdtooien hier, i.v.m. problemen bij de douane.
Wat ik wel hard nodig heb is een hoedje want de zon brandt op mijn hoofd. Helaas nog geen een gezien. Gisteren n.l. mijn gezicht flink verbrand.
Verder naar een vogelpark Taman Burung. Deze verkeerde in slechte staat. Er waren wel de mooie vogels zoals de imposante cassowary en natuurlijk de paradijsvogel. Maar allemaal in een hokje. De gids zei tegen de vogel Lorre en Jacob. Hij spreekt aardig Nederlands, maar vaak zie je dat hij je niet begrijpt. De chauffeur spreekt goed Engels. Het zijn 2 goedlachse mannen. Alle mensen lachen trouwens veel. Verder langs de kust. We zijn al in veel landen geweest maar nog nooit zagen we zulke mooi stranden, maar ook zo stil.

Bijtijds terug in de stad. We zijn nog langs de supermarkt gereden voor wat biertjes voor op ons balkon van het hotel. Ze kosten 31.000 roepia ps. zo'n 2 euro. Na wat gerust te hebben zijn we naar de zee gegaan. Het loopt tegen 5 en de mensen zijn aan het vissen en spelen met de kinderen. Dat is wat ik mij nog herinneren uit mijn jeugd. De zee is nu laag hele stukken zijn drooggevallen en goed te belopen op het koraal. De mensen zijn arm dus alle vis is welkom om te eten en te verkopen. Ook zagen we dat zij zeeslakken vangen. Nog een leuk gesprek met een leraar uit het dorp. Was met zijn hele gezinnetje aan het vissen. Waren erg nieuwsgierig naar ons.
's Avonds met een buurt busje naar de stad . Rijdt door de hele buurt en je kan eruit als je stop roept. Busjes zijn erg versleten, zeg maar rot. Geen schokbrekers Er zit een touw aan de deur en daar trekt de chauffeur dan de deur mee dicht. Wat een belevenis.
Naar een eettentje wat de gids ons heeft aanbevolen. Daar hebben ze bakar ikan en bakar ajam. Met handen en voeten legde zij ons wat uit totdat een andere klant zei: je moet een vis aanwijzen Dus Gijs nam een rode. Ik kip. Toen kwam er een pot witte rijst op tafel en wat bakjes met groente en komkommer. Ik kreeg mijn kip, maar leek op een kikker. De vis scheen heerlijk te zijn. Aankomen zal ik in ieder geval niet op deze reis schat ik zo in. Toen de straat op voor een taxi. Het was inmiddels na 21.00 en dan rijden er geen busjes of taxi's meer. Weten wij veel. Dus maar de brommer taxi.

 

Reacties op dit artikel via het forum

 

  naar vorige pagina naar volgende pagina