Mijn verloren thuisland Nieuw Guinea

Ondanks die tegenslagen gedurende de eerste maanden in Nieuw Guinea bij de firma Veer in Manokwari waren de meesten van ons vastberaden vol te houden om in Nieuw Guinea te blijven. Twee van de 15 waren het zat en zijn naar Indonesië terug gereisd.

Bij de politie hadden wij als Indische jongens het ook niet makkelijk. Maar wel beter als bij de firma Veer. De buitenstaander denkt dat de Indo agent het beter had dan de Molukse of Papua agent. Maar dat is niet zo, want wij hadden dezelfde rechten en plichten als zij.
Een buitenstaander zag dat alleen niet. Die zag alleen dat de Indo zelfstandig optrad en de Papua agent bevelen gaf. En dat was ook wel zo. Onze superieuren belastten ons, bij gebrek aan kaderleden, om die taken uit te voeren. Terwijl Papua Posthuiscommandanten vaak interne taken moesten uitvoeren, die voor de buitenstaanders niet zo zichtbaar waren.
Op de politieschool was mijn exercitie instructeur medio 1950 een Papua Posthuiscommandant. En ik stond voor die man ook in de houding als hij mij een bevel gaf. Daar was toch niks mis mee. Hij deed toch ook gewoon zijn plicht.

Door het uitoefenen van onze zichtbare taken zoals het regelen van het verkeer bij het paleis van de Gouverneur, bioscoopwacht en wachtcommandant, was zichtbaar, dat wij daar de lakens uitdeelden. Daardoor leek het dat wij als Indo Posthuiscommandant voorgetrokken werden. Maar dat kun je ook van en ander kant bekijken: dat wij door onze superieuren misbruikt werden om kadertaken uit te oefenen, terwijl wij daarvoor niet betaald werden.

Maar in die tijd keken wij daar niet naar. Wij voerden de opgedragen taken zonder morren uit en vonden het toen nog leuk ook. Wij zagen het als onze plicht om het werk bij gebrek aan kaderleden zo goed mogelijk te doen. Door dat allemaal te doen, heb ik meer kennis opgedaan en daar de voordelen van geplukt. Met mijn Papua en Molukse collega’s kon ik goed opschieten. En als ik merkte, dat een agent leergierig was, gaf ik hem daar de kans voor om het ook te leren.
Als wachtcommandant heb ik zelfs een politieagent 2de klas naast een politieagent 1ste klas als mijn t.b. geplaatst alleen om het feit dat die man pienter en leergierig was.
Ook in Wasior heb ik 2 Veldwachters en een Pa.1 (politieagent 1e klasse) voorgedragen om een cursus in Hollandia te volgen. Ik persoonlijk vind, dat ieder persoon die zijn best doet, er recht op heeft om verder te komen. Want ook ik kreeg toch die kans. Als IvP.1 (inspectuer van Politie 1e klasse) Tours Bijns mij niet had voorgedragen, was ik Posthuiscommandant gebleven.

Als kader werd ik in Biak vaak genoeg door mijn superieuren aangesproken, omdat ik in hun ogen buiten diensttijd te amicaal met mijn ondergeschikten om ging. Maar gelukkig trok ik mij daar niets van aan. Mij ging het er hoofdzakelijk om, dat mijn jongens mij correct behandelden en hun dienstverrichtingen goed deden. Nooit had ik problemen met ze. Maar die jongens wisten drommels ook, dat discipline bij mij voorop stond.

Vanaf het begin toen ik in Nieuw Guinea bij de politie kwam, hield ik mij daar ook aan. Havp. (Hoofdagent van Politie) Fred Eijsma, Bert Gallas en Wim Schut die ik als CP-ers had gekend en toen mijn collega’s waren, sprak ik in diensttijd, toen ik nog Phc (posthuiscommandant) was met meneer aan. Maar in onze vrije tijd noemde ik hen gewoon bij naam. In dat opzicht ben ik misschien echt ouderwets. Maar ik weet ook, dat het werkt.

Hoewel ik streng en hard voor mijn jongens was, wisten zij ook dat zij altijd met hun problemen bij mij terecht konden. Aan de andere kant ik wist ook, dat ik altijd op hun kon rekenen. Want wat ik bij de politie heb bereikt, heb ik ook aan hen te danken. Als zij dwars hadden gelegen, was ik toch nergens geweest. Daarom deed het mij echt pijn, toen ik hen moest verlaten en afscheid van ze moest nemen.

Het ergste is dat mijn droom in rook is opgegaan. Als jongeling ging ik naar Nieuw Guinea met de hoop om daar oud te worden. Maar helaas was mij dat niet gegund.

Reacties op dit artikel via het forum