Mijn nieuwe thuisland Nieuw Guinea

Een maand voor de soevereiniteitsoverdracht van Indonesië kreeg ik te horen, dat er voor de Indo Europeanen een mogelijkheid bestond om van Nieuw Guinea een thuisland voor ons te maken. Hoewel ik weinig van het eiland afwist, was ik er voor te porren om die uitdaging aan te gaan. Maar hoe die uitdaging precies zou uitpakken, wist ik niet. Ik wist alleen dat Nieuw Guinea een ruig onontwikkeld land was. En wij zouden als voortrekkers pionierswerk moeten verrichten.

Toen een collega, Henk Kimmel genaamd, met het nieuws kwam dat er een mogelijkheid bestond om voor de soevereiniteit overdracht naar Nieuw Guinea te gaan, was ik enthousiast. De reden van die blijheid was, dat verhalen de ronde deden dat de Indo Europeaan in Nieuw Guinea terecht kon omdat het de enige resterende deel van Nederlands Oost Indië was, dat niet aan Indonesië zou worden overgedragen. Voor Indo Europeanen die niet naar Nederland wilden komen en zich ook in Indonesië niet meer wilden vestigen, was dat eiland de aangewezen plek om er met hard werken een thuisland van te maken. Een thuisland waar wij vrij zouden kunnen leven en wonen.

Die gedachte alleen dat de mogelijkheid voor mij bestond, heeft mij en enkele collega’s ertoe gebracht om via Dhr. Van Houten naar een job in Manokwari te solliciteren. Op die voorlichtingsavond werd ons het één en ander verteld. Wij zouden een vrije overtocht, onderdak en verzorging krijgen. Voor het werk dat wij daar zouden verrichten zouden wij een soldij krijgen van 50 centen per dag. Ons werd toen ook duidelijk gemaakt dat er een mogelijkheid bestond om later familieleden naar Nieuw Guinea over te laten komen. Nou en dat laatste gaf mij eigenlijk de doorslag om die uitdaging aan te gaan. Samen met 4 andere collega’s vroegen wij per 20 december 1949 ontslag uit Politiedienst.

In Mr. Cornelis deed ik op Politie Sectie 7 dienst als Verkeersagent. Op de foto zit ik op mijn fiets naast Eduard Dengering.

Ik nam begin juni 1947 bij de CP dienst. En werd op het Politieposthuis in Manggarai gestationeerd. Medio mei 1947 kwam ik net uit het Indonesisch kamp Gandjoeran. En werd in het opvangcentrum van het Rode Kruis Minangkabauw te Batavia ondergebracht. Omdat het Rode Kruis mijn ouders niet konden traceren nam ik het besluit om bij de CP dienst te nemen. En sinds die tijd was ik Politieman geworden.

Omdat wij op 24 december 1949 moesten vertrekken, namen nog 4 collega’s samen met mij op 20 december 1949 ons ontslag. Onze sectiechef was toen CvP.2. (Commandant van Politie 2e klasse)Meis. Hij is dezelfde CvP. Meis van Hollandia, (lees volgende deel) die daar de leiding had bij de eerste cursus voor Hoofdagenten.
Met de ms. “Waibalong” een KPM-er, zouden wij op 24 december vanuit Tandjoeng Priok richting Nieuw Guinea uitvaren. Dat ontslag kregen wij, en van CvP. 2 Meis, mochten wij tot die datum in de Kazerne blijven wonen. Op 24 december 1949 werden wij zelfs met vervoer van de Politie naar de haven van Tandjoeng Priok gebracht.

Op weg naar Nieuw Guinea deed de Waibalong Semarang en Soerabaja aan om goederen en passagiers op te halen. Maar van Soerabaja uit voeren wij rechtstreeks door naar Manokwari.

Bij het inschepen in Tandjoeng Priok werd ons gezegd, dat de hutten aan boord alleen voor gezinnen bestemd waren. Vrijgezellen moesten zich op het dek nestelen. Doch Rudy Toorop en ik vonden in de gang van de kombuis een plaats waar wij op een kist met al ons hebben en houden konden slapen. Daar lagen wij beter beschut en ook warmer dan op het dek. Een deken hadden wij dus niet nodig. Terwijl de mensen op het dek, wel een deken moesten gebruiken als zij gingen slapen.
Gelukkig was het weer gedurende de reis gunstig. Alleen in de buurt van Sorong kregen wij in de nacht storm.
Ik weet alleen dat ik zeeziek werd. Het was echt geen pretje. Zij die op het dek sliepen kregen veel water en moesten in verschillende ruimten schuilen.

Reacties op dit artikel via het forum