Het was Maart 1957 te Biak. Ik stond in de gamelle van de officiersmess bushgroente schoon te maken. Naast mij stond m'n collega Jaap  Okkema. Een steeds terugkerende vraag aan elkaar was ••• Hoe lang moet jij nog?? Bedoeld werd dan "Wanneer vlieg jij naar huis" En aan Jaap vroeg ik dus "Wanneer ga jij repatten ?" Het antwoord was Ik vlieg jammer genoeg niet naar huis, we varen eind juli met de KORTENAER uit en lopen 4 September Den Helder binnen. Hij vertelde mij erg tegen deze zeereis op te zien, daar hij aan boord van een stalen trap was gegleden en daarbij zijn rug had geblesseerd. Hij had geprobeerd om via een dokters verklaring in aanmerking te komen om thuis te mogen vliegen,maar dat was niet gelukt. Hij was met de KORTENAER naar Nieuw Guinea gekomen en de dokter vond hem capabel genoeg om er ook mee thuis te varen. Wel mocht hij proberen om met iemand te ruilen. Iemand die dus voor hem in de plaats zou gaan varen.

 De keus was echter zeer beperkt want het moest iemand zijn van zijn eigen dienstvak en uiteraard diende de kandidaat ook op het einde van zijn term te zitten en zou er mogelijk geen bezwaar tegen moeten hebben om langer dan 18 maanden van huis te zijn. Ik paste wat dat betreft precies in dat schema, daar mijn streefdatum half juli was. Met de boot zou ik dus ruim 19 maanden van huis zijn. Men vond, en terecht, 18 maanden zonder vrouw/verkering/familie en vrienden lang zat en de sobats welke met de "plane" gekomen waren waren ook helemaal ingesteld op het idee om in een burgerkloffie met pijl en bogen en andere Nieuw Guinea souvenirs in het bagageruim in het vliegtuig te stappen en nog bruin van de tropenzon binnen drie dagen op het vertrouwde Schiphol zich aan de afhalende familieleden te presenteren. Jaap wist dat. En ik hoor hem nog haast schuchter aan mij vragen •• " Zou jij niet met mij willen ruilen???

Ik wist dat de KORTENAER een schitterende thuisreis zou maken over Amerika en West Indië en ... ik had geen verkering die reikhalzend naar mijn thuiskomst uit keek. Ook vond ik het niet erg om langer dan 18 maanden van huis te zijn, ik hield van varen en tegen de stomverbaasde Jaap Okkema antwoordde ik ••• Dat is goed Jaap ga jij maar vliegen dan ga ik varen! Dan moeten we daar wel een verzoek voor indienen,zei Jaap, en zullen we het maar gelijk doen?? anders ben ik misschien te laat.

Ik herinner me nog goed dat we dat verzoek de zelfde dag hebben ingediend. Van Commandant Zeemacht kregen we op 8 Maart bericht terug HET VERZOEK IS TOEGESTAAN.

Jaap kreeg bericht dat hij op dinsdag 16 juli 1957 om 03.15 uur met de super constellation "NEUTRON" naar huis zou vliegen. Hij diende zich daarvoor om 01.15 uur bij het K.L.M.hotel te melden. De avond van de 15de juli zou dus zijn laatste avond op Biak zijn. Ook voor het laatst de groene bush-bush met zijn prachtige vogels in allerlei kleuren en de schitterende zonsondergangen in de Pacific, maar ook de brandende zon die in de tropen zo onbarmhartig kon schijnen op de witte koraalwegen, en de tropenregens die als mitrailleurvuur kon ratelen op de golfplaten van onze woonconsets. Ook een afscheid van al dat blikvoer!

De laatste avond nodigde Jaap mij uit om met hem, in het pas geopende militaire tehuis nog een biertje te drinken. En •••• het werd een gezellige avond daar. Ik kan me nog herinneren dat de beheerders van dat tehuis de heer en mevrouw de Hond heetten, die wij onbeschaamd meneer en mevrouw Antjing noemden (het Maleise woord voor hond).

Er kwamen nog wat andere sobats bij ons zitten en we fantaseerden zo wat weg over Jaaps thuiskomst, en allemaal vonden we Jaap een bofkont eerste klas. Van mij vonden de maten het geen goede ruiling vooral omdat de voorgenomen mooie thuisreis van de KORTENAER niet doorging omdat het aflossende schip Hr.Ms. Groningen op de Noordzee zo nodig over een vissersschip heen moest varen. Gelukkig waren er bij dit ongeluk geen doden te betreuren, maar de schade aan de boeg waren van dien aard dat het schip in reparatie moest. (De voorpiek onder het H dek was geheel weggescheurd). Door dit alles werd de KORTENAER later afgelost en diende nu via de kortste weg thuis te varen. Jaap zei gekscherend tegen mij, Ik kom op 4 September wel even naar Nieuwe Diep om het "keesje" van jullie aan te pakken, waarop ik, ook weer als grap bedoeld zei: Jij moet nog maar eerst thuis zien te komen in die vliegende sinaasappelen kist. De ene keer hebben ze wegens storing 24 uur vertraging en de andere keer zelfs enkele dagen. Zelf heb ik op de heenreis 24 uur in Bankok gestaan waar een complete nieuwe motor gemonteerd moest worden. En ••• voorspelde ik, vandaag of morgen stort er nog eens eentje neer •••• dat kan niet uitblijven.

De rest van de avond is het vliegen en de daaraan gebonden voordelen en gevaren het onderwerp van gesprek geweest. Meneer de Hond kwam ook nog even bij ons zitten en verzekerde dat een ongeluk bij de K.L.M. nooit zou kunnen gebeuren want, zo zei hij, ze nemen geen enkel risico, vandaar die vertragingen!!

Jaap vond het allemaal wel best. Hij zat daar keurig in zijn tweede hands aangeschafte burgerkloffie, compleet met stropdas en colbert te stralen als middelpunt van de belangstelling en keek voortdurend op z'n horloge want om 01:00 uur was het tijd. Dan zou de langskomende Marine bus hem naar de luchthaven brengen. Terug kijkend kan ik beslist zeggen: Het was een leuke avond daar in dat militaire tehuis. Er werd een gezellig "potje" gedronken en veel gelachen en grappen gemaakt.

Om 00.30 uur nam ik afscheid van Jaap. Ik wenste hem een goede reis toe en beloofde hem dat als hij opgenomen zou worden in het Marinehospitaal ik hem daar na onze thuiskomst zou komen opzoeken, want ik woonde op vijf minuten afstand van het hospitaal. Achteraf bleek het ook een zeer merkwaardige avond te zijn geweest gezien mijn voorspelling dat er binnenkort een "Connie" zou neerstorten en het daaruit voortvloeiende debat.

Ik kan me deze avond nog zeer scherp herinneren ondanks dat het ongeluk over zes weken alweer dertig jaar geleden is.

Terug in het Marinekamp ben ik nog even naar de officiersmess gegaan, waar mijn vriend Jos Hageman (hofmeester) dienst deed als barkeeper. Voor de bar zaten ook enige leden van de Neutron bemanning, waaronder de captain R. de Roos. Ook zij hadden kennelijk een gezellige avond gehad en er werd heel wat vliegerslatijn uitgewisseld met de ook aanwezige M.L.D. vliegers. Bij het vertrek hoorde ik ze nog een afspraak maken voor een "low run" over het kamp. In het kamp zouden ze een vuur ontsteken en de Neutron zou als groet met zijn landingslichten knipperen. Ik heb de show niet afgewacht en ben naar kooi gegaan.

Merkwaardig genoeg droomde ik dat de "Connie" in zee zou storten. Om 03.30 uur werden de lichten in het slaapvertrek aangedaan en de korporaal van de wacht brulde: De Connie is neergestort!! Er uit!! Matrozen en stokers naar de waterbasis en L.C.A.s bemannen!!!!

 Toen ik mijn schoenen al aan had wist ik nog niet of ik wakker was of nog droomde. We renden zo hard als we konden naar de waterbasis, sprongen in zee en zwommen naar de voor anker liggende L.C.A.s. Pas laat in de middag, toen we een spoor van verpakte Boldoot zakjes volgden, hebben we enkele lichamen waaronder die van captain Roos geborgen.

Altijd heb ik het voornemen gehad om contact op te nemen met de familie van Jaap. Mijn boodschap zou slechts zijn dat Jaap Okkema tot aan de laatste avond toe een goede tijd in Nieuw Guinea had gehad. Het is er nooit van gekomen!

Een paar weken geleden heb ik een oproep voor de familie hierover in de Panorama gehad, wat weer resulteerde dat mensen van de KORTENAER reageerden. Ik wist niet dat er een reünie was geweest en een vaardag. Heel jammer.

Omdat Jaap oudopvarende van de KORTENAER was heb ik gedacht dat mijn verhaal in het Schorpioentje zeker op zijn plaats zal zijn.