Strijd om de Jappengrotten

Pacific, West Nieuw Guinea, Biak 1944

Ik ben er van overtuigd, dat onze verliescijfers op Biak binnen redelijke grenzen zijn gebleven, doordat wij steeds, wanneer een rechtstreekse aanval grote verliezen zou hebben gekost, tonnen munitie hebben verschoten, ongetwijfeld ten laste van de Amerikaanse belastingbetaler. Het was zondermeer duidelijk, dat wij Biak niet in bezit hadden, alvorens wij de grotten in bezit hadden en gezuiverd. Ons grootste probleem was, om de belangrijkste grotten te ontdekken. Waar bevonden die zich? Waar waren de in en uitgangen?

In dit stadium wisten wij natuurlijk dat er ondergrondse steunpunten waren, waarin honderden troepen een schuilplaats hadden gevonden. Luchtfoto’s hielpen niet, om deze plaatsen te ontdekken en aan de bestaande kaarten hadden wij nog minder. Kolonel Bill Bowen, mijn officier van operaties en zijn medewerkers riskeerden hun leven bij verkenningstochten. Dagen achtereen vlogen zij in kleine onbewapende vliegtuigen laag over de Japanse opstellingen, waarbij zij tenslotte steeds meer ontdekten en op de kaart brachten.

Vooral de in en uitgangen der grotten, die onwerkelijke onderwereld, waarin de vijand huisde. Men had er de Oost grotten, onmiddellijk boven kampong Mokmer, en de grotten verder aan de kust bij het z.g. Ibdi pocket.

Beide grotten zaten vol met troepen. Het belangrijkste waren echter de z.g. West grotten. We noemden deze “The Sumps”Ofschoon wij dat toen nog niet wisten had kolonel Kuzume daar zijn hoofdkwartier gevestigd, dat was het centrum, het hart van de Japanse verdediging. Zolang de Sumps bezet bleven waren de vliegvelden voor ons onbruikbaar.

De vijand was volkomen voorbereid op een langdurige belegering. Zij hadden grote voorraden op elk gebied.

Terwijl onze soldaten dorst leden, vulden de Japanners hun veldflessen uit ondergrondse stromen. In “The Sumps was elektrisch licht, dat opgewekt werd in een ondergrondse centrale met behulp van generatoren. Er waren houten vloeren in de grotten en de officieren leefden in complete ondergronds gebouwde huizen en hadden alle comfort wat wenselijk was. De vele gangen boden de gelegenheid om de troepen alle gewenste richtingen uit te sturen voor het doen van aanvallen of als versterking.

Er waren verscheidene frontale ingangen naar de West grotten, die de toegang vormden tot het onderaardse netwerk van zalen en gangen. De verovering van de grotten vormde een volkomen nieuw probleem voor alle bevelvoerende officieren. Het vereiste improvisatie, experiment en fantasie, kortom het toepassen van allerlei min of meer ongebruikelijke methodes, waarbij wij vaak met schade en schande wijs werden. Bij de Ibdi grotten bijvoorbeeld, probeerden wij met B52 bommenwerpers om een aantal bommen in de grotten te keilen, op de manier zoals een schooljongen een plat steentje over het water keilt. U kent het wel, het zogenaamde hup effect en af en toe lukte het om een bom op die manier in de grotten te krijgen.

We gebruikten verder P 40’s en P 20’s, waarmee de Mokmer grotten onophoudelijk werden gebombardeerd en beschoten. Maar bij “The Sumps” was het een keiharde en bittere strijd waarbij onze vastberadenheid ons tenslotte de overwinning bracht. Toen de Japanners de vliegvelden prijs gaven, handhaafden zij hun posten in de rondom “The Sumps” gelegen heuvels en de meesten moesten één voor één buiten gevecht worden gesteld. Met behulp van tanks, mortieren en granaten werden de Japanners tenslotte uit de heuvels verdreven, waarna zij zich volledig terugtrokken in hun ondergrondse schuilplaatsen.

In de heuvels in het achterland trachtten de Japanse troepenversterkingen vanuit de Korimbaai door te breken, maar deze troepen werden tot drie maal toe terug geslagen. Bij de gevechten om de Sumps maakten wij gebruik van vlammenwerpers, maar het succes was gering. Zij konden niet ver genoeg doordringen in de lange bochtige kloven om effectief te kunnen zijn. Ook gebeurde het herhaaldelijk dat de vlammen terugsloegen met als resultaat dat onder de bedieningsmanschappen slachtoffers vielen.

Wij zochten ijverig naar barsten en scheuren in de aardkorst tevens dak van de onderwereld en als wij die vonden, goten wij daarin honderden blikken gasoline leeg, waarna wij dit in brand staken. Af en toe hoorden wij dan enkele series doffe explosies, waaruit bleek, dat de brandende gasoline enkele vijandige munitie opslag plaatsen had bereikt en doen ontploffen. De volgende dag veroverde onze infanterie de rand van “The Sumps”. Onder dekking van tank en mitrailleur vuur liet de genie een lading van 850 pond T.N.T. zakken in één der gangen tot het inwendige van de grot. Zij maakten hierbij gebruik van een winch.

De lading werd daarna langs elektrische weg tot ontploffing gebracht.

Zonder dat wij het wisten was Kolonel Kuzume in de vroege ochtenduren van de 22e Juni tot de overtuiging gekomen, dat de nederlaag voor de Japanse troepen onvermijdelijk was. Hij verzamelde zijn officieren en gaf opdracht alle tot lopen in staat zijnde soldaten de grotten te doen verlaten om een laatste tegenaanval te doen. Hij liet handgranaten uitreiken aan de gewonden om hen in de gelegenheid te stellen zich zelf op die manier van het leven te beroven.