Over Biak, Nederlands Nieuw Guinea, 1960-1963 (2)
Roland Feuilletau de Bruyn

Aankomst Biak

Het landen op vliegveld Mokmer op Biak staat mij nog heel duidelijk voor de geest. Het was een lange vlucht met de DC8 met tussenlandingen in Rome, Beiruth, Karachi en Manilla. Mijn vader verbleef al enige maanden op Biak dus stond hij onderaan de vliegtuigtrap te wachten. Het zal een uur of negen in de avond geweest zijn, het was stikdonker en de warme tropennacht viel over ons neer als een vochtige warme deken . Ik voel weer die warme wind met z'n tropische geuren vermengd met de kerosinedampen. We liepen naar de Land Rover die voor het KLM-hotel geparkeerd stond en reden vervolgens naar wat voorlopig ons nieuwe huis zou worden. Mijn broertje en ik moesten direct door naar bed, het huis en de omgeving zouden we morgen wel zien. In de slaapkamer waar ik samen met mijn broertje sliep maakte ik kennis met de huis-Tjitjak, de Tokeh, de klamboe, de goeleng en de flits-spuit en vooral die nieuwe nachtelijke geluiden. Alles was nieuw.

Mijn vader had ons vele maanden niet gezien of gesproken. Hij had zich als luitenant bij de Luchtmacht vrijwillig gemeld om uitgezonden te worden voor ten minste drie jaar op voorwaarde dat zijn gezin mee mocht. Zo vertrok hij met het tot troepenschip omgebouwde schip, de Keerkring, naar Biak. Ons huis in Bilthoven was voorlopig voor drie jaar verhuurd. De voorbereidingen voor het vertrek van mijn vader naar Biak duurden minder dan drie maanden. Die korte tijd gebruikten zij om een prefab houten huisje te kopen dat met de Keerkring als bouwpakket mee ging, samen met een Land Rover en wat essentieel huisraad. Met vrienden en collega’s werd het houten huis vlakbij de Slotheuvel in elkaar gezet op een fundering van betonnen palen zodat het een halve meter boven de grond stond. Het gele huisje stak fel af tegen de groene achtergrond van de hoge bush.

Mijn moeder, broertje en ik bleven nog zeker een half jaar na het vertrek van mijn vader in Nederland, we logeerden die tijd bij mijn grootouders in Utrecht waar ik ook naar school ging want ons eigen huis was inmiddels aan Amerikanen verhuurd die in Soesterberg gelegerd waren. De toestemming om te vertrekken liet zeker al een half jaar op zich wachten tot mijn moeder uiteindelijk op hoge poten naar het Ministerie van Defensie in Den Haag ging. Twee dagen later zaten we in het vliegtuig!

Ook voor reacties op deze herinneringen kun je terecht op het prikbord/forum.