Morning Star - officële vlag van West Papua

 

Welkom
Verantwoording
Fotogalerij
Handige Links
Reageer
Gastenboek
De Judas-kus
NieuwGuinea in media
Prikbord
Bezoekersbijdragen



 



naar vorige pagina

Buitenschoolse opvang

Entje Haptik had voor de 2e wereldoorlog een rijwielwinkel en een reparatiebedrijf in Manokwari.
Daarnaast had hij een winkel van sinkel, waar je alles kon kopen wat je op dat moment nodig had.
Vooral snoepgoed o.a. suikertjes en koekjes. En dat werd allemaal mooi in een stopfles bewaard. Dat kwam, denk ik, omdat achter zijn winkel een Europese Lagere School was.
Ik kon mij nog herinneren dat ik van mijn ouders een gobang kreeg om snoep te kopen, dat is twee en een half cent, soms hield ik nog wat over.
Na schooltijd om twee uur was het erg druk in de winkel.
De meeste leerlingen bleven daar hangen totdat de ouders of iemand anders ze kwamen ophalen.
Ik wachtte op Isir, die mij met de fiets naar school bracht en ook weer ophaalde.

In die tussenlijd werd er met een hoop lawaai geknikkerd voor de winkel.
Want Entje Haptik verkocht ook knikkers die hij in een stopfles bewaarde.
De jongens maakten allemaal kuiltjes in de grond voor de winkel.
Zijn zoon deed ook mee. Als de knikkers op waren liep hij de winkel in en haalde knikkers uit de stopfles.
Zijn vader werd dan boos en begon in het Chinees te schelden "TONAMA ITJIWAI LANTJAU BESAI LA".
Deze scheldwoorden in het Chinees vergeet ik nooit meer. Later heb ik het laten vertalen.
Het was niet netjes wat dat betekende.
Entje Haptik had ook streken: als het erg druk was voor zijn winkel dan liet hij zijn struisvogel los: het is een Casauri, een groot beest.
Deze vogel liep naar de drukte toe en begon alle achtergebleven knikkers te pikken en slikken.
Dus je moet er snel bij zijn om de knikkers op te rapen.
Alles wat blonk slikte hij in, zelfs theelepeltjes.
De volgende dag werden de uitwerpselen waar de knikkers in zaten gewassen en in de stopfles bewaard om weer te verkopen.

Voor de oorlog woonden wij in Pasir Puti, 12 km van de stad Manokwari.
Er loopt een verharde weg langs de zee.
Pasir Puti is een bekende badplaats met mooie witte stranden en zoetwaterbronnen, waar je na het zwemmen kunt afspoelen.
Ons huis lag 2 km van het strand en van de verharde weg af.
De fiets werd gestald bij een Papua familie en Isir en ik moesten verder te voet naar huis.
Het pad liep door een bos en heuvel. Als het regende werd het glad en modderig.
Met regenachtig weer werd ik altijd op de schouders gedragen door Isir want mijn kleren en schoenen mogen niet vuil worden.
Isir moest voordat hij mij naar school bracht eerst schone kleren aan doen; als wij weer thuis waren mocht hij die weer uit doen.
Hij was tevreden met zijn taken, deed de grote was in de kali, hangt die aan de waslijn.
Hij hoefde niet op het land te gaan werken.

Uit: NEFFER KAMBEK
Geschreven door onze eigen EDAVEN! P.
40

naar vorige pagina